சந்திப்பு

“பிரதிபா மரணம்” உலகமயமாக்கல் சீரழிவே!

பெங்களூரில் கால்சென்டரில் பணிபுரியும் திருமதி பிரதிபா (24) கயவன் கார் டிரைவர் ஒருவனால் கற்பழித்து படுகொலைச் செய்யப்பட்ட சம்பவம் பெங்களூரை மட்டுமல்ல; இந்திய நாட்டையே அதிர்ச்சியடைச் செய்கிறது.
பிரதிபாவுக்காக சந்திப்பு அஞ்சலி செலுத்துகிறது.

பிரதிபா மரணம் ஏதோ தற்செயல் நிகழ்வாக பார்க்க முடியாது! இன்றைக்கு அவுட்சோர்சிங் தொழில்களான கால்சென்டர், மெடிக்கல் டிரான்°கிரிப்ஷன், சாப்ட்வேர் டெவ்லப்மெண்ட் போன்ற துறைகளில் உள்ள சீரழிவே இதற்கு மொத்த சாட்சியாக முன்னிற்கிறது.

சகோதரி பிரதிபா தான் வேலை செய்யும் நிறுவனத்திற்கு நள்ளிரவு 1.30 மணிக்கு புறப்பட்டு மறுநாள் பகல் 12.00 மணிக்கு வீட்டிற்கு திரும்புவது வழக்கம் என்று கூறப்படுகிறது. நாய்களும், பன்றிகளும், ஓநாய்களும் உறங்கிக் கொண்டிருக்கும் போது பேய்கள் மட்டும் உலவும் நேரமான நள்ளிரவில் பிரதிபா வேலைக்கு செல்ல நிர்ப்பந்தித்த (நவீன உலகமயமாக்கல்) சூழலே, அவரை இந்நிலைக்கு கொண்டு வந்து நிறுத்தியுள்ளது.

“நள்ளிரவு 12 மணிக்கு ஒரு பெண் (நகைகள் எல்லாம் அணிந்து கொண்டு) என்றைக்கு சுதந்திரமாக நடமாடுகிறாரே” அன்றைக்குத்தான் இந்தியாவிற்கு உண்மையான சுதந்திரம் என்று மகாத்மா கூறினார். அப்படியென்றால் இன்றைக்கு இருக்கும் சுதந்திரம் யாருக்கானது? சுதந்திரக் காற்றை முழுமையாக அனுபவிப்பவர்கள் யார்? இதில் பலிகடாக்களாக ஆக்கப்பட்டவர்கள் யார்? இந்த கேள்விகளுக்கு நாம் விடை கண்டே ஆக வேண்டும்.

என் பார்வையில் சகோதரி பிரதிபாவை நள்ளிரவு வேலைக்கு செல்லத் தூண்டிய பெரும் முதலாளிகளும், மறைமுகமான ஏகாதிபத்திய சக்திகளும்தான்; (இப்படிக் கூறினால் பாலிடிக்°பா... என்று முகம் சுளிப்பவர்கள்தான் நம்மில் அதிகம்) உண்மையில் இவர்களுக்குத்தான் முழுமையான சுதந்திரம் வழங்கப்பட்டுள்ளது சுத்தமாக சுரண்டுவதற்கு.பொதுவாக கால் சென்டர்களில் 10 முதல் 12 மணி நேர வேலை என்பது விதியாகிப் போயுள்ளது. அமெரிக்காவிலோ - ஐரோப்பாவிலோ 8 மணிநேரத்திற்கு மேல் யாரும் வேலை செய்வதில்லை. இங்கு 8 நேர வேலை சட்டம் என்ன ஆனது? இதற்கு எதிராக யார் குரலெழுப்புவது?

கால்சென்டர்களில் பணிபுரிபவர்கள் ஏறக்குறைய மக்கள் திரளில் இருந்து தனித்த வாழ்வையே மேற்கொள்கின்றனர். அவர்களுக்கு இந்த உலகத்தின் சுக, துக்கங்கள், நாட்டு நடப்புகள் என பல விஷயங்கள் மறக்கப்படுகிறது. 12 மணிநேர வேலை, டிரவலிங் டைம் 4 மணி நேரம், வீட்டில் உறங்குவதற்கும், இதர அடிப்படை வேலைகளைச் செய்துக் கொள்வதும் 8 மணி நேரம்.

இத்தகைய சூழலால் இத்தொழிலில் ஈடுபட்டுள்ள இளம் தம்பதிகள் பெரும் மன உலைச்சலுக்கு ஆளாகியுள்ளதாகவும், இதனால் விவகாரத்துக்களும், இருதய நோய், சர்க்கரை வியாதி மற்றும் இளம் வயதிலேயே மணரம் என பல சிக்கல்களை சந்திப்பதாகவும் சர்வேக்கள் பல உணர்த்துகின்றன.

இந்தச் சிக்கல்களில் இருந்து வெளிவர என்ன செய்ய வேண்டும்? சாப்ட்வேர்துறை என்பது ஏதோ சொர்க்கலோகம் அல்ல; அங்கும் உங்களுடைய உழைப்பு சுரண்டப்படுகிறது. ஒரே வேலையைச் செய்யும் நமக்கும், மேலை நாடுகளில் உள்ளவர்களுக்கும் ஏற்றத்தாழ்வான கூலி வழங்கப்படுகிறது.

தொழிற்சங்கம் போன்ற அடிப்படையான உரிமைகள் எதுவும் இல்லாத காரணத்தால், ஊதிய உயர்வு, வேலை நேரக்குறைப்பு, பெண்களுக்கான பாதுகாப்பு ஏற்பாடுகள், வேலை செய்யும் இடத்திற்கு அருகிலேயே குவார்ட்டர்°களை அமைத்துக் கொடுத்தல் போன்ற எந்தவிதமான உரிமைகளையும் நிலைநாட்டாத சூழல்தான் இங்கு நிலவுகிறது.

ஹைடெக் பேசும் மனிதர்கள் - மாடுகளைப் போல் அழுக்கான குளத்தில் விழுந்து எழுவது வேடிக்கையாக இருக்கிறது. சாதாரண மனிதன் தங்களது உரிமையை நிலைநாட்ட ரிக்ஷா ஓட்டுனர் சங்கம், ஆட்டோ ஓட்டுனர் சங்கம், சுமைப்பணி சங்கம் என வைத்துக் கொள்ளும் போது ஹைடெக் அறிவு பெற்றவர்கள் அடிமைகளாகத்தான் இருக்க வேண்டுமா?

பிரதிபா மரணத்திற்கு அனுதாபம் மட்டும் போதுமானதல்ல!

புது வாழ்வு பாய்ச்சும் போர்முனையாக மாறுவதே பிரதிபாவுக்கு நாம் செலுத்தும் உண்மையான அஞ்சலியாகும்!!