சந்திப்பு

சாய்பாபா 80வது பிறந்தநாள் கொண்டாட்டம்
உணர்த்துவது என்ன?

ஆந்திர மாநிலத்தில் உள்ள புட்டபர்த்தி சாய்பாபாவின் 80வது பிறந்தநாள் கொண்டாட்டம் மிக கோலாகலமாக கொண்டாடப்பட்டது. நம்மூர் தினமலர் பத்திரிகை இச்செய்தியினை இரண்டு பக்கங்களில் பல வண்ணப்படங்களுடன் வெளியிட்டுள்ளது. அதிலும் குறிப்பாக இந்திய இளைஞர்களின் நம்பிக்கை நட்சத்திரம் டெண்டுல்கர், ஹைடெக் முதலமைச்சர் (முன்னாள்) சந்திரபாபு நாயுடு ஆகியோர் அவரிடம் ஆசிபெற்றதையும் அழகாக வெளியிட்டுள்ளது. பார்ப்பதற்கும், ரசிப்பதற்கும் சிறப்பாக இருந்தாலும், சிந்தித்தால் சிறப்பாக இல்லை.

புட்டபர்த்தி சாய்பாபா அமர்ந்திருந்த இருக்கையைப் பார்த்தாலே இது புரியும்! அநேகமாக தங்கம் - வெள்ளி போன்ற உயர்ரக உலோகங்களால் வடிவமைக்கப்பட்ட இருக்கையில் அமர்ந்திருந்தார். இது மட்டுமே பல லட்சம் மதிப்பிருக்கும். அவருடன் இருக்கக்கூடிய சிஷ்யர்களைப் பார்த்தால், கோர்ட், ஷூட் போட்டுக் கொண்டு மிக கவர்ச்சிகரமாக, ஏதோ நாஸா விஞ்ஞானிகளும், மைக்ரோசாப்டில் பணிபுரியும் சாப்ட்வேர் இன்ஜினியர்களும், பல்கலைக்கழக இளம் பேராசிரியர்களும் அவருக்கு சிஷ்யர்களாக வந்துவிட்டார்களோ எனத் தோன்றுகிறது.
மொத்தத்தில் சாப்பாபாவின் மாயைகளில் இதுவும் ஒரு மாயைதான். சாதாரண ஏழை - நடுத்தர - அப்பாவி மக்களின் நம்பிக்கைகளை மூலதனமாக்கிக் கொண்டு மதம் - பக்தி என்ற போர்வையில் ஒரு மிக மெல்லிய நூலிழையிலான வலுவான அதிகார மையத்தை கட்டியமைப்பதைத் தவிர வேறு ஒன்றும் இல்லை.

சாமியார்கள் என்றுச் சொன்னால் மக்களின் மனத் திரைக்குள் இன்றைக்கும் பொந்திருப்பது, மிக எளிமையாக காட்சியளித்த, எதன் மீதும் உண்மையாகவே பற்றவர்களாக இருந்த வள்ளலார், பட்டினத்தார் போன்றவர்களையும், பல சித்தர்களையும் (இவர்கள் உண்மையில் சாமியார்கள் அல்ல; மருத்துவம் உட்பட, சமூக முன்னோற்றத்திற்காக இருந்தவர்கள்) தான். ஆனால், இதற்கு மாறாக சங்கராச்சாரியார், சாய்பாபா, ஆனந்தமாயி... போன்றவர்கள் இதற்கு நேர்மாறாக பல கோடிக்கணக்கான ரூபாய்கள் மதிப்புகளைக் கொண்ட - நிறுவனமயமான மடமாகவும், அறக்கட்டளைகளை அமைத்துக் கொண்டு, செய்தி ஊடகங்களையும், அரசியல்வாதிகள் - அதிகாரிகள் போன்றவர்களை பக்தியின் பெயரால் ஈர்த்துக் கொண்டு செயல்படுவது சமூகத்தில் உள்ள அடித்தட்டு - நடுத்தர மக்களின் வாழ்க்கை மேம்படவா?

சாய்பாபா ஏழை மக்களுக்கு அன்னதானம் செய்தார்; அப்படி ஒரு புகைப்படமும் பிரசுரமாய் இருந்தது. என்ன நிலைமை என்றால், மிகவும் நொடிந்துபோன நிலையில், வாழ்க்கையை இழந்து விட்டநிலையில் உள்ள முதியவர் அன்று ஒரு நாள் மட்டும் நல்ல சாப்பாடு சாப்பிட்டார் என்பதைத் தவிர அவரது வாழ்க்கைத்தரம் அடுத்த நொடியோ அதாளா - பாதாளத்திற்கு சென்று விடும். இவர்களது மாயை தத்துவம் இதுபோன்ற மக்களை கரைசேர்ப்பதில்லை என்பதே உண்மை.

சமீபத்தில் நான் படித்த ஒன்றையும் இங்கு நினைவூட்டி முடித்துக் கொள்கிறோன். அருட்திரு வள்ளலார் அவர்கள் “வாடிய பயிரை கண்டபோதெல்லாம் வாடினேன்” எனக் கூறினார். இது சமூகத்தில் உள்ள ஏழ்மையை கண்டு இரங்கி எழுந்த மனக்குமுறலாகவே கருதுகிறோம். இதற்கு ஒருவர் பதிலளித்துள்ளார். வாடிய பயிரை கண்டபோதெல்லாம் வாடினால் போதாது? அதை எப்படி வாழ்விப்பது என்பதுதான் பிரச்சினை!

சங்கராச்சாரியார், சாய்பாபா, அமிர்தானந்தமயி, மேல்மருவத்தூர் அம்மா... இவர்களிடம் இதை எதிர்பார்க்க முடியுமா!

மக்களது வாழ்க்கையை, நல்ல சமூகத்தை உருவாக்கிட கரங்கள் இணைவோம் - மாயையில் இருந்து விடுவிப்போம்!