இந்திய நாடு சுதந்திரம் பெற்று 62 ஆண்டுகளை கடந்த பின்பும், தலித் மக்களுக்கு எதிரான குற்றங்கள், கொடுமைகள் தொடர்கின்றன. அத்துடன், புதிய, புதிய வடிவங்களில் தீண்டாமை வன் செயல்கள் தலையெடுத்து வருகின்றன. நிலப்பிரபுத்துவச் சமூகத்தின் எச்சமாய் தொடர்கின்ற சாதிய வேறுபாடுகளையும், ஏற்றத்தாழ்வுகளையும் இந்தியப் பெரு முதலாளித்துவம் முடிவுக்கு கொண்டுவராமல், அதனை நீரூற்றி பல்வேறு வடிவங்களில் பாதுகாத்து, வளர்த்து வருகின்றன. நாடு முழுவதும் பல்வேறு மாநிலங்களில் சாதி அரசியல் தனது கால்களை ஆழமாய் பதித்துள்ளது - வாக்கு வங்கியின் அட்சயப் பாத்திரமாக சாதி அடையாளம் கருதப்படுகிறது; எனவே, இவற்றை தங்களது சுயலாபத்திற்காக பேணி வளர்த்து வருகின்றனர் முதலாளித்துவ அரசியல் கட்சிகள். மறுபுறத்தில், கடந்த 3000 ஆண்டுகளாக சாதிக் கொடுமைகளை எதிர்த்தப் போராட்டங்கள் வலுவாக நடந்து வருவதையும் பார்க்க முடியும். பௌத்தம் தொடங்கி, ஜோதிபாபூலே, டாக்டர் அம்பேத்கர், நாராயணகுரு, அயோத்திதாச பண்டிதர், பெரியார் உட்பட சமூக சீர்திருத்த வாதிகளும், அரசியல் ரீதியாக கம்யூனிஸ்ட்டுகளும் சாதி ஒழிப்பில் தங்களை ஈடுபடுத்தி போராடி வந்திருக்கின்றனர். இருப்பினும் 'சாதி ஒழிப்பு' என்பது சமூகத்திலும், அரசியலிலும் ஒரு நிகழ்ச்சி நிரலாக இருந்தாலும், அது முதன்மையான அஜண்டாவாக மாறவில்லை. அதேசமயம், சாதியை எவ்வாறு ஒழிப்பது? என்பது குறித்து பல போக்குகளைக் கொண்ட தத்துவார்த்த சிந்தனைகள் இம்மண்ணில் வேர்பிடித்துள்ளன. அது அரசியல் ரீதியாகவும், சமூக ரீதியாகவும், மத அடிப்படையிலும் கூட அமைந்துள்ளதை நம்மால் காண முடியும். குறிப்பாக, டாக்டர் அம்பேத்கரின் சிந்தனைகள் இதில் ஒரு முக்கிய இடத்தை வகிக்கிறது. அதேபோல், தென்னகத்தில், சுயமரியாதை - சமதர்ம இயக்கத்தை அடிப்படையாகக் கொண்டு வளர்ந்த பெரியாரின் திராவிட இயக்கச் சிந்தனைகள், கேரளத்தில் நாராயணகுரு, அய்யன்காளி போன்றோரின் சிந்தனைகள் குறிப்பிடத்தக்க பங்காற்றி வருகின்றன. 
“தீண்டாமைப் பிரச்சனையை நாம் ஆராய்வோம். அப்பிரச்சனை குறித்து நம் கட்சியின் நிலை குறித்து என் கருத்தைக் கூறுகிறேன். கம்யூனிசக் கொள்கையைப் பார்க்குமிடத்து தீண்டாமைப் பிரச்சனை முற்றிலும் பொருளாதாரப் பிரச்சனை என்பதைத் தெளிவாகப் புரிந்து கொள்ள வேண்டும். இவ்வகுப்பினர் ஆலயங்களிலும் அல்லது குளங்களிலும் அல்லது தெருக்களிலும் அனுமதிக்கப்படுகிறார்களா என்பது நமது சுயராஜ்ஜியப் போராட்டத்துடன் தொடர்புள்ள பிரச்சனையன்று. சுயராஜ்ஜியம் வரும்போது, இச்சமூக, மதத்தகுதியின்மைகள் தாமாகவே வீழ்ச்சியடையும். கம்யூனிஸ்ட்டு களுக்கு ஜாதியோ சமயக் கோட்பாடுகளோ கிடையா. இந்துக்கள், முஸ்லீம்கள் அல்லது சிறித்துவர்கள் அவைகளைப் பற்றி எத்தகைய சொந்தக் கருத்துக்களையும் கொண்டிருக்கலாம். கோடிக்கணக்கிலுள்ள இவ்விந்திய மக்களின் தீண்டாமைப் பிரச்சனை சிறப்பாகப் பிணைந்துள்ளது. அவர்களது பொருளாதாரச் சார்பு நிலை தீர்க்கப்பட்டவுடனேயே, தீண்டாமை என்ற சமூகக் கறை மறையத்தான் போகிறது. நிலவுடைமையில் உள்ள இந்த ஏற்றத்தாழ்வே கோடிக்கணக்கான அடக்கியொடுக்கப்பட்ட இவ்வகுப்பாரின் அடிமைத்தனத்திற்குத் தலையாய காரணமாகும். கோயில்கள், குளங்கள், சாலைகள் இவைகளைப் பயன்படுத்தும் உரிமை பெற்று விட்டாலே சமூகத்தில் இந்த அவல நிலையிலுள்ளவர்கள் வளமார்ந்த சகோதரர்களுக்கு நிகராக உயர முடியாது. தீண்டாமைப்பிரச்சனை என்பதே சிறப்பாக விவசாயப் பிரச்சனையாகும். இந்தப் பொருளாதாரச் சார்புடைமையிலிருந்து விடுபட்டாலொழிய, தீண்டாமையொழித்தலென்ற பேச்சு இழிவானதும் நேர்மையற்றதுமாகும். நம் சகோதரர்களை நேர்மையற்ற, இரக்கமற்ற முறையில் நடத்துவது குறித்துப் பகட்டாக, மாற்றம் வேண்டாதவன் பேசுகிறான். ஆனால் அவர்கள் பட்டினி, கடும் பசியால் துன்புறும் இல்லங்கள் பற்றி குறிப்பிடுவதை விழிப்புடன் தவிர்க்கிறான். சமூக அநீதிகளை எதிர்த்துப் பெரிதும் பேசுகின்ற இந்தியச் சீர்திருத்தக்காரன் நாட்டின் கோடிக்கணக்கான நமது விவசாயத் தொழிலாளர்களைப் பணக்காரர்கள் பொருளாதார இழிநிலை சிறைக்குள் வைத்திருப்பதைப் பற்றி வாளாவிருப்பது குறிப்பிடத்தக்கது. இந்தியச் சீர்திருத்தக்காரனின் பணக்கார மனப்பான்மைக்கு இது ஓர் எடுத்துக்காட்டு.”
(சிந்தனைச் சிற்பி சிங்காரவேலு வாழ்வும் சிந்தனையும், கே. முருகேசன், சி.எஸ். சுப்பிரமணியம், பக்கம்385, வெளியீடு : பாரதி புத்தகாலயம், சென்னை-18)
மேலும், இந்தியாவில் நீடித்து நிலைபெற்று புரையோடிப் போயிருக்கும் சாதிய கட்டுமானத்தின் அஸ்திவாரம் எவ்வளவு பலமானது என்பதை மிக எளிமையாக விளக்கியிருப்பார் சிங்காரவேலர். ஒரு கட்டிடத்தை உடைத்தெறிய வேண்டும் என்றால், அதன் அஸ்திவாரம் எவ்வளவு வலுவானது என்பதை நாம் கண்டறிய வேண்டும். இதனை முதலில் கண்டறிந்தால்தான் சம்மட்டியைக் கொண்டு அந்தக் கட்டிடத்தை சிதைக்கலாமா? புல்டோசரைக் கொண்டு இடிக்கலாமா? அல்லது வெடிவைத்து வேரோடு தகர்க்கலாமா? என்பதை முடிவு செய்ய முடியும்.
“ஆயிரம் வருஷங்களாக ஜாதியில்லாத மகமதியர் நமது நாட்டை ஆண்டும், 200 வருஷமாக ஆங்கிலேயர் நமது நாட்டைக் கைப்பற்றியும், இன்றுவரை ஆண்டுவந்தும், ஜாதியொழியவில்லை. கடந்த 50 வருஷங்களாகச் சீர்திருத்தக்காரர்கள் ஜாதியை ஒழிக்கப் பிரயத்தனப்பட்டுவந்தும், ஜாதிக் கொடுமை குறைந்தபாடில்லை. காங்கிரஸ் சென்ற 10 வருஷமாக, தீண்டாமை ஒழிய வேண்டுமெனத் திட்டங்கள் போட்டும், எல்லாம் வாய்த்திட்டமாகவும், பேப்பர் திட்டமாகவுமே கிடக்கின்றன.”
அத்துடன், “ஜாதியொழியாமைக்கு முக்கியக் காரணம், ஜாதியைப் பாராமுகமாய்ப் பார்த்து வரும் அரசுகளென அறிக.”
(ம. சிங்காரவேலரின் சிந்தனைக்களஞ்சியம், தொகுதி-1, பக்கம் 322-323, வெளியீடு : தென்னக ஆய்வு மையம், சென்னை - 14.)
அதாவது, மேற்கண்ட பல்வேறு மத, தத்துவச் சிந்தனைகளைக் கொண்ட ஆட்சியாளர்கள் நீண்டகாலம் ஆட்சி புரிந்து வந்தாலும் ஏன் சாதியைத்தை தகர்க்க முடியவில்லை! நிலப்பிரபுத்துவ சமூகத்தைத் தாங்கிப் பிடித்த ஆட்சியளர்கள், அரசுகள் ஜாதியை ஒழித்திட எந்தவிதமான திட்டமும் இன்றி, நிலப்பிரபுத்துவ சுரண்டலின் காப்பாளர்களாக சேவகம் புரிந்ததுதான் அடிப்படைக் காரணம் என்று சிங்காரவேலர் அறுதியிட்டு தனது வாதத்தை முன்வைக்கிறார்.
தகர்க்க முடியாத எஃகுக் கோட்டையாக சாதியம் மாறியதற்கு சுரண்டலை அடிப்படையாகக் கொண்ட அரசுகளும், அதற்கு துணை நிற்கும் மனுநீதி போன்ற தத்துவங்களும்தான். இத்தகைய எஃகுக் கோட்டையை தகர்ப்பதற்கான அஸ்திரம் என்ன? என்பது குறித்து சிங்காரவேலர் பின்னர் குறிப்பிடுவதை பார்க்கலாம்.
சாதியம் என்பது இந்தியாவில் மட்டும் தோன்றிய கருத்தியலா? உலகில் வேறு நாடுகளில் சாதியம் தோன்றவில்லையா? இக்கேள்விக்கு ஜப்பான், பிரிட்டன், பிரான்ஸ் உட்பட பல்வேறு நாடுகளில் சாதிய கட்டமைப்பு நீடித்ததையும் அவைகள் எவ்வாறு ஒழிக்கப்பட்டன என்பது குறித்தும் சிங்காரவேலர் கூறுவதைப் பாருங்கள்:
“ஜப்பான் தேசத்தில் ஒருவித தீண்டாதார் இருந்து வந்தார்கள். அவர்கள் பெயர் அயினோ (Aino). அவர்களும் நமது நாட்டு தீண்டாதாரை நடத்துவதுபோல் நடத்தப்பட்டு வந்தார்கள். அந்நாட்டில் சாமுரெ (Samurai) என்ற உயர்குலத்தோர் நமது நாட்டுப் பிராமணரைப் போல் அவ்வூர் தீண்டாதாரை நடத்தி வந்தனர். 60 வருஷத்திற்கு முந்தி ஜப்பானியருக்கு ஓர் புது உணர்ச்சி வந்ததை முன்னிட்டு சாமுரே அனைவரும் தங்கள் தன்னல வாழ்வை (Exclusivenes) விட்டு அயினோக்களைத் தங்கள் சமூக வாழ்க்கையில் சகல சமத்துவத்துடன் வாழ்ந்துவர அவர்களுடைய பொருளாதாரத் தாழ்வை நீக்க வேண்டிய வசதிகளைவுண்டு பண்ணியதின் காரணமாக இன்று, ஜப்பான் தேசம் வல்லரசுகளில் வொன்றாக மதிக்கப்பட்டு வருகிறது.
ஆங்கில நாட்டிலும், ஆங்கில பிரபுக்கள் தங்கள் தேச சாமான்ய ஜனங்களை, பண்டைக் காலத்தில், ஓர் விதமான தீண்டாதாரைப் போல் நடத்தி வந்தார்கள். ஆனால், சில நூற்றாண்டுகளாக செல்வந்தர் கிளர்ச்சியால், பல துறைகளிலும் விலக்கப்பட்டிருந்த சாமான்ய ஜனங்கள் சற்று பொருளாதார பெருக்கைப் பெறவும், ஆங்கில தீண்டாமையொழிந்து சாமான்ய மக்கள், ஏறக்குறைய பல சமத்துவங்களை அனுபவிக்க இடம் கொடுத்தது.
பிரஞ்சு தேசத்திலும், மற்ற உலக முழுமையுமே, பொருளாதார விடுதலையால், பாமர மக்கள் சிற்சில சுதந்திரங்களையு பெற நேர்ந்தது. மனித குலம் சுகமுடன் வாழ வேண்டுமானால், பல கோடிப் பல்லாயிர பாமர மக்களின் பொருளாதார தாழ்வு நீங்க யாவருக்கும் பொருளாதார சமத்துவம் வரவேண்டுமென அறிக. எண்சாண் உடம்பிற்கு வயிறே பிரதானம்.”
(நாம் செய்ய வேண்டிய வேலை என்ன? ம. சிங்காரவேலர், பக்கம் 61, வெளியீடு : பாரதி புத்தகாலயம்)
நால்வருண அமைப்பும் வர்க்கச் சிந்தனையும்
“ஜாதியும் பொருளாதார நட்பிலேயே கலந்துள்ளது. நான்கு வருணத்தார்களாகிய பிராமணர், க்ஷத்திரியர், வைசியர், சூத்திரர்களுக்குள் ஏற்பட்ட வேற்றுமை பொருளாதாரத்தையொட்டியே ஜனித்திருக்க வேண்டும். எப்படியெனில் கடை வருணத்தாராகிய சூத்திரன் ஏழையாகவே இருந்து வந்திருக்கிறான். இன்றைக்கும் பிராமணர்கள், பெரும்பான்மை சூத்திரர்களைவிட பொருள் பெற்றிருப்பதை பார்க்கலாம். எந்தக் கிராமத்திலும் பிராமணர்கள்தான் செல்வத்திலும், செல்வாக்கிலும் மிகுந்தவர்கள்.
ஆதிவேத காலத்திலும், பிராமண ஜாதியர்கள் செல்வாக்கைப் பெற்றிருந்ததை ரிக் வேத சம்ஹீதைகளில், 'யானை மேல் பொன்னைக் கொண்டு போக வேதியன் பெற்றான்' எனவும் கூறியுள்ளது. மற்ற ஜாதியாலும் அடுத்தாற்போல் செல்வத்தைப் பெற்று இருத்தலால், அந்தந்த வர்ணத்தார் பொருள் படைத்துள்ள ஜாதிப் பதவிகளைப் பெற்றுள்ளார். கடைசியில் நின்ற சூத்திரன் பொருளற்றவனாதலால், கஷ்ட வேலை செய்து பிழைக்க நேரிட்டது. இவனுக்கும் கடையாயுள்ள பஞ்சமனோ (ஐந்தாம் ஜாதியான்) எந்தப் பொருளும் இல்லாத தோஷத்தால் கிராமத்திற்கு அப்புறம் கிடத்தப்பட்டிருக்கிறான்.”
(ம. சிங்காரவேலரின் சிந்தனைக்களஞ்சியம், தொகுதி -1, பக்கம் 388-389, வெளியீடு : தென்னக ஆய்வு மையம், சென்னை - 14.)
இன்றைய சாதி எதிர்ப்பு ஆதரவாளர்கள் பெரும்பாலோர், சாதி எதிர்ப்பு உணர்வினை வெறும் பிராமண எதிர்ப்பு உணர்வாகவும், மனுநீதிக்கு எதிரான உணர்வாகப் பார்க்கும் சடங்குத்தனமானப் பார்வைதான் மிஞ்சுகிறது. ஆனால், அதற்குள் ஒளிந்து கொண்டிருக்கும் பொருளாதார ஏற்றத்தாழ்வினை, சுரண்டல் மனப்பான்மையினை அம்பலப்படுத்தத் தவறுகின்றனர். இந்த ஏற்றத்தாழ்வினை உருவாக்கிய பொருளாதார உடைமைத் தனத்தை காணத்தவறுவது, ஒடுக்கப்பட்ட கடைநிலை மக்களாகிய தாழ்த்தப்பட்ட மக்களிடையே வர்க்கத்தன்மையற்ற உணர்ச்சிவயப் பட்ட சாதிப் பார்வைக் கொண்டதாக மாற்றும் போக்கே காணப்படுகிறது.
இதற்கு தமிழகத்தில், பார்ப்பனர் எதிர்ப்பு இயக்கத்தை நடத்திய நீதிக்கட்சியை உதாரணமாகக் குறிப்பிடலாம். இவர்களது நோக்கம் ஒட்டுமொத்த சாதியையும் ஒழிப்பது அல்ல; மாறாக, பார்ப்பனர்களின் அரசியல் - பொருளாதார செல்வாக்கில் தங்களுக்கு உரிய பங்கை நிலைநாட்டிக் கொள்வது தானே தவிர வேறு ஏதும் இல்லை. இதிலிருந்து மாறுபட்டதன்மை கொண்டது தான் சிங்காரவேலர் மற்றும் பெரியாரால் உருவாக்கிய சுயமரியாதை - சமதர்ம இயக்கம். இன்றைய திராவிட இயக்கங்கள் சுயமரியாதை - சமதமர்ம இயக்க பாரம்பரியத்தை கைகழுவி விட்டு, நீதிகட்சி பாரம்பரியத்தை சுவீகரித்துக் கொண்டதாக மட்டுமே உள்ளது. அதனால்தான் தமிழகத்தில் 40 ஆண்டுகால திராவிட இயக்கத் தலைமையிலான ஆட்சி கோலோச்சியிருந்தாலும் தீண்டாமை தணிக்கப்படவில்லை. தாழ்த்தப்பட்ட மக்களின் பொருளாதார பிரச்சனைகளுக்கு தீர்வு எட்டப்படவில்லை என்பதை இந்நேரத்தில் சுட்டிக்காட்டுவது பொருத்தமாக இருக்கும்.
சாதி என்பது ஒன்றைவிட ஒன்று உயர்ந்தது, ஒன்றைவிட ஒன்று தாழ்ந்தது என்ற கோட்பாட்டை அடிப்படையாகக் கொண்ட பல அடுக்குகளை உள்ளடக்கியதாகும். இதில் தாழ்த்தப்பட்ட மக்கள் அடுக்கப்பட்ட மூட்டைகளில் அடி மூட்டைகளாக ஒட்டுமொத்த சாதிய சமூகத்தின் சுரண்டல் சுமைகளால் அமுக்கப்பட்டவர்களாக, அழுத்தப்பட்டவர்களக மாற்றப்பட்டுள்ளனர்.
அத்துடன் நிற்காமல், தீண்டாமை பிரச்சனை குறித்து நன்கு ஆராயும் சிங்காரவேலர் வர்க்கத்தன்மையற்ற பகட்டுத்தனமான தீண்டாமை ஒழிப்பு சீர்திருத்தவாதிகளின் சிந்தனை கூர் மழுங்கிப் போயுள்ளது குறித்து கீழ்க்கண்டவாறு நேரிடையாக கேள்வி எழுப்புகிறார்:
“தீண்டாமை, தீண்டாமை என்ற பூச்சாண்டியைக் காட்டிக் கொண்டு, தாழ்த்தப்பட்டிருக்கும் மக்களை அதனால் திருப்தி அடையும்படி ஏமாற்றப்போகின்றார்களா? தீண்டாமை மாத்திரம் நீங்கினால், தீண்டாமையால் பாதிக்கப்பட்டிருந்தவர்களுக்கு வறுமையும், பிணியும், அறியாமையும் நீங்கிவிடுமா?” என்று கேள்வி எழுப்புகிறார்.
(நாம் செய்ய வேண்டிய வேலை என்ன? ம. சிங்காரவேலர், பக்கம் 13, வெளியீடு : பாரதி புத்தகாலயம்)
மேற்கண்ட கேள்வியின் மூலம் தீண்டாமை ஒழிப்பின் அடிப்படை “பொருளாதார உரிமையே” அன்றி வேறொன்றில்லை என்று உறுதியாக நம்புகிறார். இந்த பொருளாதார உரிமையைப் பற்றி பேசாத எந்த தீண்டாமை ஒழிப்புச் சிந்தனையும் போகாத ஊருக்கு வழிகாட்டுவதாகவே இருக்கும்.
சாதியால் பலனடைவது யார்?
மேலும், கடவுள், மதம், சாதி போன்றவைகள் எல்லாம் கற்பனையானவை. இவைகள் அனைத்தும் பொருளற்ற தன்மை கொண்டது என்பதை சிங்காரவேலர் கீழ்க்கண்டவாறு உரைக்கிறார்:
“கடவுள் எனுஞ் சொல், மதமென்ற சொல், ஜாதியbன்ற சொல் முதலிய சொற்கள் கற்பனா சொற்களென அறிதல் வேண்டும். ஆதலின், மனிதன் பேசும் வன்மையால், இவ்வித கற்பனா சொற்களை சிருஷ்டி செய்து கொள்ள, துர்அதிர்ஷ்டம் பெற்றன். மற்ற மிருகாதிகள் பேசுந்திறமையைப் பெறாமையால், கற்பனை செய்ய முடியவில்லை.
ஆதலின் மிருவர்க்கங்கள் யாவும் கடவுள், ஜாதி, மத கற்பனைகள் இல்லாமல், பல கோடி வருஷங்களாக, சுகித்து வாழ்ந்து வருகின்றன. மனினோவெனில், பேசுந்திறமையை நல்வினியோகப்படுத்தி வந்ததோட, கற்பனைகளாலும், புராணக் கட்டுக்கதைகளாலும் தனக்கே தீங்கிழைத்துக் கொள்ள, கடவுளென்ற பதத்தையும், ஜாதி என்ற பதத்தையும், மதமென்ற பதத்தையும் சிருஷ்டித்துக் கொண்டான். இதுதான் இந்த சொற்களின் சரித்திரம்.”
(நாம் செய்ய வேண்டிய வேலை என்ன? ம. சிங்காரவேலர், பக்கம் 58, வெளியீடு : பாரதி புத்தகாலயம்)
சாதி, மதம் போன்றவற்றின் தொடர்ந்த நீட்டிப்பிற்கு அடிப்படை காரணிகளில் ஒன்று; “சொந்த வாழ்க்கையில் - இல்வாழ்வில் அதனைக் கடைப்பிடிப்பது” என்று விமர்சித்து அதன் வேரை தொட்டுக் காட்டுகிறார். ஒரு மனிதனின் பிறப்பு முதல் இறப்பு வரை, திருமணம், பூப்பெய்துதல், காதுகுத்துதல்... போன்று பல்வேறு நிகழ்வுகளில் சாதியமும், மதமும் தங்களுக்கு உரிய இடத்தை தக்க வைத்துக் கொள்கிறது. மனிதனின் இல்வாழ்க்கையில் அதனை இல்லாமல் போக்கும் வரை அதன் பிடியில் தளர்ச்சியை ஏற்படுத்திட இயலாது என்பதைத்தான் சிங்காரவேலர் சுட்டிக் காட்டுகிறார்.
காந்தியும் - தீண்டாமை ஒழிப்பும்
மற்றொரு இடத்தில், தீண்டாமை குறித்து பொருளுள்ள ஒரு கேள்வியை சிங்காரவேலர் எழுப்புகிறார். குறிப்பாக மகாத்மா காந்தி தாழ்த்தப்பட்ட மக்களை “அரிஜன்” என அழைத்தார். அதாவது, அரியின் ஜனங்கள் - கடவுளின் குழந்தைகள் என அழைத்தார். இருந்தாலும் என்ன மகாத்மா சொல்லிவிட்டதால் தீண்டாமை ஒழிந்து விட்டதா? இல்லையே! அதுமட்டுமா? சுதந்திரப்போராட்டக் காலத்தில் 'சமபந்தி போஜனம்' என்று போடுவார்கள். அதாவது அனைவருக்கும் சமமாக விருந்து படைப்பதைத்தான் இவ்வாறு கூறுகிறார்கள். இருந்தாலும் என்ன தீண்டாமை ஒழிந்து விட்டதா? அல்லது சமபந்தி போஜனத்தில் கலந்து கெண்டவர்கள்தான் அதனை விட்டு விட்டார்களா? இத்தகைய நடவடிக்கைகளில் ஒரு முன்னேற்றம் ஏற்பட்டிருந்தால் இதுபோன்ற நடவடிக்கைகளாலேயே சாதியத்தை ஒழித்து விட்டிருக்கலாமே! ஏன் முடியவில்லை? இதைத்தான் சிங்காரவேலர் வானில் பெரும் இடியிடிப்பதுபோல் கேட்கிறார், “தீண்டாதானை தீண்டி விட்டால் தீண்டாமை ஒழிந்து விடுமா?” என்று கேள்வி எழுப்புவதோடு நின்று விடாமல், இவ்வளவு ஆண்டுகளாக இந்தத் தீண்டாமையால் வந்த வறுமையும், ஏழ்மையும் தலித்துக்களை தீண்டுவதால் ஒழிந்து விடுமா என்று கேட்பதில்தான் உண்மையான அர்த்தம் பொதிந்துள்ளது.
எனவே தாழ்த்தப்பட்ட மக்களின் இன்றைய பிரச்சனை என்பது வெறும் தீண்டாமை மட்டுமல்ல; அதனுடன் சேர்ந்துள்ள வறுமையும், ஏழ்மையும்தான் என்று தனது வர்க்கப் பார்வையை 1930களிலேயே சிங்காரவேலர் முன்வைத்துள்ளார். எனவே, தீண்டாமை ஒழிப்பு என்பது அவர்களது வறுமையையும், வாட்டத்தையும் போக்கும் முதல் படியிலிருந்து தொடங்க வேண்டும் என்பதைத்தான் சிங்காரவேலர் அப்படி கூறுகிறார். வர்க்க ஏற்றத்தாழ்வால்தான் தாழ்த்தப்பட்ட மக்கள் வறிய நிலைக்கு, கடை நிலைக்கு, தீண்டப்படாத நிலைக்கு தள்ளப்பட்டார்கள் என்று மார்க்சிய அணுகுமுறையோடு இப்பிரச்சனையை அணுகுகிறார் சிங்காரவேலர்.
அடுத்து, காந்தியின் சுயராஜ்ய கனவுகள் எல்லாம் முதலாளிகளின் ராஜ்யமாகவே இருக்கும். அது ஏழைகளுக்கும், தலித்துக்களுக்கும் ஒருபோதும் பயன்தராது என்று அன்றைக்கே காந்தியத்தின் வர்க்கத்தன்மை குறித்து அம்பலப்படுத்தினார் சிங்காரவேலர். மேலும், இந்தியாவிற்கான சுதந்திரம் குறித்த பேச்சுவார்த்தைகள் எழுந்தபோது, நடைபெற்ற வட்டமேஜை மாநாடு குறித்தும், அதில் எடுக்கப்பட்ட தீர்மானங்கள் எவ்வாறு இருந்தன என்பனவற்றை சிங்காரவேலர் கீழ்க்கண்டவாறு கூறுகிறார்.
“வட்டமேஜை மாநாட்டில் ஆங்கிலப் பிரதிநிதிகளும், தேசியப் பிரதிநிதிகளும், தாழ்த்தப்பட்டோர் பிரதிநிதிகளும் சேர்ந்து நமது இந்தியத் தேசத்தில் வழங்கவேண்டிய அரசியல் திட்டமொன்றைத் தயாரித்து வருகின்றார்கள். முதலில் அரசியல் பாதுகாப்புகளை யோசித்து (1) சொத்துரிமை, (2) மதசமூக உரிமை, (3) ஜாதி உரிமைகளை அந்தந்தப் பொருளுடையோருக்கும், அந்தந்த ஜாதியாருக்கும் அரசியல் பாதுகாப்பு அளிக்கப்படுமென்று தீர்மானித் திருக்கின்றார்கள். இதன் பொருள் என்னவெனில் சொத்து, மதம், ஜாதி இம்மூன்றும் சமூக ஏற்பாட்டில் (Social System) எந்த மாறுதலும் செய்யப்படாதென்பதே.”
(ம. சிங்காரவேலரின் சிந்தனைக்களஞ்சியம், தொகுதி -1, பக்கம் 397, வெளியீடு : தென்னக ஆய்வு மையம், சென்னை - 14.)
மேற்கண்ட கருத்தை அம்பலப்படுத்தும் சிங்காரவேலர், அத்துடன் நிற்காமல், வட்டமேஜை மாநாட்டுத் தீர்மானத்தை தாழ்த்தப்பட்ட மக்களின் உண்மை நிலையிலிருந்து விமர்சிப்பது கீழே பார்ப்போம்:
“6 கோடி பேர் தீண்டப்படாதவர்களென்றும், தாழ்த்தப்பட்டவர்க ளென்றும், ஒடுக்கப்பட்டவர்களென்றும் வழங்கப்பட்டு வருகின்றது. இந்த 6 கோடி மக்களுக்கு ஒரு செண்டு நிலமாவது தங்களுக் கில்லையாதலால் இவர்களுக்கு எவ்வித சொத்தைப் பாதுகாக்க நமது வட்டமேஜை கூட்டத்தால் சொத்தைப் பாதுகாக்கும் திட்டத்தை முதன்முறையாக அரசியல் திட்டத்தில் செய்ய மனம் வந்தது என்று கேட்கின்றோம்?
சொத்துவொன்றில்லாத ஏழையனாதிகளாகிய 2000 லட்சம் பேருக்கு என்னத்திற்காகச் சொத்து பாதுகாப்பு வேண்டுமெனவும் கேட்கின்றோம். சொத்தில்லாத பஞ்சை, பனாதிகளுக்கு வேறெந்தப் பாதுகாப்பும் செய்யாமல் சொத்து பாதுகாப்பு செய்யத்தான் நமது எம்.சி. ராஜாவும், அம்பேத்கரும் வட்டமேஜைக்குட் புகுந்திருக்கின்றனர்களா என்று கேட்கின்றோம். உணவு இல்லாதவனுக்கு உணவு கிடைக்கப் பாதுகாப்பும், ஆடை இல்லாதவனுக்கு ஆடை கிடைக்கப் பாதுகாப்பும், வீடில்லாதவனுக்குக் வீடு கிடைக்கப் பாதுகாப்பும், ஞானமில்லாத வனுக்குக் கல்வி கிடைக்கப் பாதுகாப்பும், வேலை இல்லாதவனுக்கு வேலை கிடைக்கப் பாதுகாப்பும் செய்வதன்றோ, சமதர்ம ராஜரீக முறையாகும்?
இதை எல்லாம் விட்டு விட்டுச் சொத்து யாதென்றுமில்லாதானுக்குச் சொத்து பாதுகாப்பும், மதமில்லாதவனுக்கு மத பாதுகாப்பும், ஜாதியில்லாதனுக்கு ஜாதி பாதுகாப்பும் செய்ய திட்டம் செய்வதென்றால், இதைவிட பயித்தியக்காரத்தனம் என்ன இருக்கின்றது?”
(ம. சிங்காரவேலரின் சிந்தனைக்களஞ்சியம், தொகுதி -1, பக்கம் 398-399, வெளியீடு : தென்னக ஆய்வு மையம், சென்னை - 14.)
மிக எளிமையாக, அதே சமயம் ஆழமாக சிங்காரவேலர் எழுப்பிய கேள்விக்கான விடையின் திசைவழியில் கூட சாதி ஒழிப்பு இயக்க ஆதரவாளர்கள் நகராதது வருத்தத்திற்குரிய விஷயம்தான். சாதிய சமூகம் இன்றைக்கும் இந்தியாவில் உயிர் வாழ்வதற்கு அடிப்படையே, சொத்துரிமை என்பதுதான். கடந்த 3000 ஆண்டுகளாக ஆதிக்கசாதிகளின் கையிலிருந்த அதே நிலைதான் தற்போது வேறு, வேறு வடிவங்களில் தலை தூக்குகிறது. இந்திய சுதந்திரமும், இந்திய அரசியல் சட்டமும் இதில் எந்தவிதமான மாற்றத்தையும் ஏற்படுத்தவில்லை. ஏன் இன்று வரைக்கும் கல்வி மற்றும் வேலை பெறும் உரிமையைக் கூட அடிப்படை உரிமையாக அரசியல் சட்டத்தில் உத்திரவாதப்படுத்தப்படவில்லை. நிலவு டைமை இன்னும் தகர்க்கப்படவில்லை என்பதோடு மட்டுமல்ல; முதலாளித்துவ நிலச்சீர்திருத்தம் கூட இன்னும் முழுமையாக அமல்படுத்தப்படவில்லை. மார்க்சிஸ்ட் கம்யூனிஸ்ட் கட்சி தலைமையிலான இடதுசாரி அரசுகள் உள்ள மேற்குவங்கம், கேரளம், திரிபுரா தவிர வேறெங்கும் அமலாக்கப்படவில்லை என்பதே இன்றைய 60 ஆண்டுகால சுதந்திர இந்தியாவின் எதார்த்த நிலை. அது மட்டுமல்ல; சாதி மற்றும் சமூக உரிமைகள் பாதுகாக்கப்படும் என்ற உத்திரவாதத்தையும் இவர்கள் உறுதிப்படுத்தியுள்ளார்கள். சாதி ஒழிப்பு என்பது இவர்களின் முதன்மையான அரசியல் நிகழ்ச்சி நிரல் அல்ல; இதுதான் தீண்டாமை என்ற நோய் இந்தியாவில் நீடிப்பதற்கான அடிப்படை.
இதனை அடிப்படையாகக் கொண்டுதான் சிங்காரவேலர் சாதி ஒழிப்புக்கு மிகவும் அடிப்படையானது எது என்று கீழ்க்கண்டவாறு உரைப்பதை பார்க்கலாம்:
“ஜாதியொழியாமைக்கு முக்கியக் காரணம், ஜாதியை பாராமுகமாய்ப் பார்த்து வரும் அரசுகளென அறிக. ஜாதியை ஆதரிக்கும் அரசுகள் எதுவாயினும், பிரிட்டிஷ் சாம்ராஜ்யமாய் இருந்தாலும் சரி அல்லது காந்தி சுயராஜ்யமாய் இருந்தாலும் சரி, அல்லது மிதவாதிகளின் டொமீனின் (Dominion) அரசாய் இருந்தாலும் சரி அல்லது ஜஸ்டிஸ் கட்சியின் கான்ஸ் டிடூஷனல் டிமாக்கிரஸியாய் இருந்தாலும் சரி, அல்லது பெசந்தம்மையின் ஹோம்ரூலாய் (Home Rule) இருந்தலாலும் சரி, நமது இந்திய நாட்டை விட்டு ஜாதியொழிப் போவதில்லை.
எப்போது ஜாதி ஒழியுமென்றால், ஜாதியும் மதமும் அற்ற நமது சுயமரியாதையோர் கோரும், சமதர்ம ஆட்சி பாமர மக்களுக்கு ஏற்பட்டால் அப்போதுதான்....”
(ம. சிங்காரவேலரின் சிந்தனைக்களஞ்சியம், தொகுதி -1, பக்கம் 323, வெளியீடு : தென்னக ஆய்வு மையம், சென்னை - 14.)
3000 ஆண்டுகளாக சூத்திரன் என்றும், பஞ்சமன் என்றும், தலித் என்றும் பல்வேறு பெயர்களில் தீண்டப்படாத மக்களாக மாற்றியதோடு, அவர்களை ஏதும் அற்றவர்களாக மாற்றிய இந்த சமூக அமைப்பில் இந்தியா சுதந்திரம் பெற்றதற்கு பின்னும் கூட தலித்துகளுக்கு அதே நிலை நீடிக்கிறது என்றால் இதற்கு யார் காரணம்? இந்தியாவை ஆளும் நிலப்பிரபுத்துவ - முதலாளித்துவ வர்க்கம் தன்னுடைய பிடியை இன்னும் இறுக்கமாக பற்றிக் கொண்டிருப்பதால்தான் இந்திய ஆட்சியாளர்களால் அதிலிருந்து தப்ப முடியவில்லை என்ற உண்மையை அம்பலப்படுத்த வேண்டியிருக்கிறது. இந்திய சுதந்திரப் போரில் பல லட்சக்கணக் கான மக்கள் ஈடுபடுத்தப்பட்டிருந்தாலும் கூட, அந்த மக்கள் வர்க்க ரீதியாக அணித்திரட்டப்படாததன் விளைவாகவும், தங்களுக்கு ஆதரவாக அந்த மக்களை பயன்படுத்திக் கொண்ட காங்கிரசும், முதலாளித்துவ - நிலப்பிரபுத்துவ சக்திகளும் சுதந்திர இந்தியாவிலும் தலித்துக்களையும், இதர பிற்படுத்தப்பட்ட மக்களையும் சுரண்டுவதற்கும், தாங்கள் சுரண்டி சேர்த்து வைத்திருக்கிற செல்வத்தை மேலும் பெருக்கிக் கொள்வதற்கு வழியுள்ள ஒரு நாடாக இந்தியாவை எப்படி மாற்றுவது என்ற நோக்கத்தில்தான் தற்போதைய இந்திய அரசியல் அமைப்புச் சட்டம் பாதுகாப்பு அரணாக அவர்களுக்கு செயல்பட்டுக் கொண்டிருக்கிறது.
இந்திய அரசியல் சட்டத்தில், “தீண்டாமை ஒரு குற்றம், ஒரு பாவச் செயல்” என்று எழுதி வைத்ததால் மட்டும் தீண்டாமை விட்டதா, இல்லையே? ஒழியாது! மாறாக, அந்த நிலமற்ற, சொத்துக்களற்ற மக்கள் குறைந்தபட்சம் தங்களது வாழ்க்கையை தாங்களே தீர்மானித்துக் கொள்ளும் அளவிற்கான வாழ்க்கையை உத்திரவாதம் ஏற்படாத வரையில், ஆதிக்க சாதிகளின் அடிமை சேவகர்களாக தலித்துக்கள் இருப்பதிலிருந்து விடுதலையடைப் போவதில்லை. எனவேதான், மார்க்சிஸ்ட்டுகள், கம்யூனிஸ்ட்டுகள் சிங்காரவேலர் காலம் தொட்டு இப்பிரச்சனையை வெறும் சாதியப் பிரச்சனையாக மட்டும் அணுகாமல், அதற்குள் ஒளிந்து கொண்டுள்ள வர்க்கப் பிரச்சனைகளையும் கூர்மையாக நோக்கு கின்றனர். வர்க்கப் பிரச்சனையை மறைத்துவிட்டு சாதி ஒழிய வேண்டும், சாதி ஒழிய வேண்டும் என்று கனா காண்பவர்கள் உண்மையில் ஆதிக்க சாதிக்கும், சாதி அடிமைத்தளையில் உள்ள மக்களை சுரண்டிக் கொழுக்கும் பெரும் முதலாளித்துவ - நிலப்பிரபுத்துவ சக்திகளின் மறைமுக காப்பாளர்களாக திகழ்கின்றனர். அத்தகைய மறைமுக சேவையைத்தான் சில சாதி ஒழிப்பு பித்தர்கள் செய்து வருகிறார்கள். அவர்களது நோக்கம் சரியாக இருக்கலாம். பார்வை சரியாக இல்லாவிட்டால், வெறும் பிதற்றலாக முடிவது இயற்கைதானே!
மதமும் ஜாதியும்
தாழ்த்தப்பட்ட மக்களின் நிலை குறித்து பல்வேறு கோணங்களில் ஆராயும் சிங்காரவேலர், தாழ்த்தப்பட்ட மக்களுக்கு மதம் ஒன்று இல்லவே இல்லை என்று ஆணித்தரமாக தனது வாதத்தை எடுத்துரைப்பதை கீழே நோக்கலாம்:
“நமது 6 கோடி தாழ்த்தப்பட்டவர்களுக்கு மதம் ஒன்று இருப்பதாகச் சொல்ல முடியாது. அவர்கள் இந்துக்கள் அல்ல. இந்துத் தெய்வங்களை அவர்கள் தொழ முடியாது. இந்து கோயில்களில் நுழைய முடியாது. இந்துக் குளங்களில் அவர்கள் குளிக்க முடியாது. இந்து தெய்வங்களாலும், கோயில்களாலும், குளங்களாலும் ஆதரிப்புவொன்றுமில்லாத தீண்டாதாருக்கு மதபாதுகாப்பு ஏன் வேண்டும்? மதமில்லாதவர்களுக்கு மதபாதுகாப்பினால் என்ன பிரயோசனம்? இந்து தெய்வங்களைத் தொழ முடியாத, இந்து கோயில்களில் நுழைய முடியாத, இந்து குளங்களிலும், கிணறுகளிலும் குளிக்க முடியாத, ஏழு கோடி பஞ்சமர்களுக்குச் சமயப் பாதுகாப்பு என்னத்திற்கு?”
(ம. சிங்காரவேலரின் சிந்தனைக்களஞ்சியம், தொகுதி -1, பக்கம் 399, வெளியீடு : தென்னக ஆய்வு மையம், சென்னை - 14.)
“இன்னொரு கூச்சல் பத்திரிகைகளில் எழுகின்றது. கோயிலைத் திறந்து விடுங்கள்; குளங்களைப் பொதுவாக விடுங்கள்; பஞ்சமர்களை வீதிகளில் போக விடுங்கள் என்று காசி முதல் ராமேஸ்வரம் வரை கூக்குரல் போடுகின்றார்கள். இதனால் என்ன லாபம்? என்று கேட்கின்றேன். கோயிலையும், குளங்களையும் பஞ்சமர்களுக்குத் திறந்து விட்டால் அவர்களுக்கு என்னாகும் என்று கேட்கின்றேன்? அவர்கள் வயிறு நிரம்புமா? அவர்கள் குழந்தைகளுக்கு வயிறு நிறையப் பால் கிடைக்குமா? அவர்கள் பெண்களுக்குப் பிரசவ உதவி (Minimum Comforts) கிடைக்குமா? அவர்கள் வாழ்வுக்கு வேண்டிய குறைந்தபட்ச வசதிகள் (ஆiniஅரஅ ஊடிஅகடிசவள) என்ன ஏற்படுமெனவும் கேட்கின்றேன்?
உண்மையைச் சொல்ல வேண்டுமானால் பஞ்சமர்களுக்குக் கோயிலைத் திறந்து விடுவதும், குளங்களைத் திறந்து விடுவதும், பஞ்சமர்களுக்கு உயிரை விடுகின்றேன் என்று சொல்வதும் நமது 5 கோடி ஏழை பஞ்சமர்களை இனியும் மூட பக்தியிலும், மூட நம்பிக்கையிலும், தரித்திரத்திலும், அறியாமையிலும் தாழ்வடைந்து கிடந்து உழலச் செய்யும் தந்திரமென அறிக.”
(ம. சிங்காரவேலரின் சிந்தனைக்களஞ்சியம், தொகுதி -1, பக்கம் 399, வெளியீடு : தென்னக ஆய்வு மையம், சென்னை - 14.)
இதேபோல், இன்னொரு இடத்தில் தலித்துக்கள் இந்து மதத்தை விட்டு விலகி வேற்று மதத்திற்கு மாறினால் அவர்களது வாழ்வில் மறுமலர்ச்சி ஏற்படும் என்ற வாதத்தில் உள்ள அபத்தத்தை சுட்டிக்காட்டுகிறார். அதாவது, “ஒரு மூடத்தனத்தில் இருந்து இன்னொரு மூடத்தனத்திற்கு மாறுவதால் என்ன பயன் என்று” வினா எழுப்பும் சிங்காரவேலர், ஒரு மதத்தைச் சேர்ந்த சுரண்டலாளரின் அடிமை என்பதிலிருந்து இன்னொரு மதத்தின் புதிய அடிமையாக மாறுவதைத் தவிர வேறு என்ன ஏற்படப் போகிறது என்று கேள்வி எழுப்புகிறார்.
காந்தியின் உண்ணாவிதம்
அதேபோல் கடந்த மூன்று ஆண்டுகளுக்கு முன்பு தமிழகத்தில் தலித்துக்களுக்கு தனி வாக்காளர் தொகுதி தேவை என்ற கோரிக்கை எழுந்தது. இதே கோரிக்கை சுதந்திரப் போராட்டக் காலத்தில் எழுந்தபோதுதான், மகாத்மா காந்தி அவர்கள், எரவடா சிறையில் உண்ணாவிரதம் இருந்தார். தலித்துக்களுக்கு தனி வாக்காளர் தொகுதி ஒதுக்குவது என்பது அவர்களை இந்துக்களில் இருந்து பிரித்துச் செல்வது என்று காந்தி கருதினார்.
இத்தகைய கோரிக்கை குறித்து அன்றைக்கே சிங்காரவேலர் மார்க்சிய அடிப்படையில் இதனை அணுகி காந்தியின் உண்ணாவிரதம் ஒரு தற்கொலை முயற்சி - சிறு பிள்ளைத்தனமானது என்று இடித்துரைத்துள்ளார். அதாவது? தலித்துக்களுக்கு கூடுதல் தொகுதிகள் தந்து விடுவதால் ஒன்றும் யாரும் குறைந்து விடப்போவ தில்லை என்று சொல்வதோடு, இவ்வளவு நாட்கள் நீங்கள் எல்லாம் அமைச்சர் மற்றும் இதர பொறுப்புகளில் இருந்து எதைச் செய்தீர்கள் அவர்களுக்காக என்று கேள்வி எழுப்புவதோடு, அந்த கோரிக்கைக்கு வலுவான ஆதரவாளராக அன்றைக்கு திகழ்ந்தவர் சிங்காரவேலர்.
தொழிலாளி வர்க்கத்திற்கு பொருத்திய இதே விஷயத்தை சிங்காரவேலர் முதலாளித்துவ - நிலப்பிரபுத்துவ ஹெஜிமனி (Hegemony) எவ்வாறு இந்தியாவில் உள்ளது என்பதை வெகுச் சிறப்பாக அம்பலப்படுத்துகிறார்.
“ஜாதியும், மதமும் சொத்துரிமையும், முதலாளிகள் தங்கள் செல்வத்தையும் செருக்கையும், ஆதிக்கத்தையும், உரிமையையும், காப்பதற்குக் கட்டிக்கொண்டிருக்கும், கோட்டை மதில்கள் என அறியவேண்டும். இவ்வாயில்கள் திறந்து இருக்கும்வரை சமதர்மம் நிலையாதெனவும் அறிதல் வேண்டும்.”
(ம. சிங்காரவேலரின் சிந்தனைக்களஞ்சியம், தொகுதி -1, வெளியீடு : தென்னக ஆய்வு மையம், சென்னை - 14 )
இப்படி பல்வேறு கோணங்களில் சாதியின் பிடிமானம் எவ்வாறு உள்ளது? அதனை எதிர் கொள்பவர்கள் வைக்கும் வாதங்கள் ஆகியவற்றை ஆராய்ந்த சிங்காரவேலர் தாழ்த்தப்பட்ட மக்களின் உண்மையான விடுதலைக்கு என்ன செய்ய வேண்டும் என்பதையும் மார்க்சியப் பார்வையில் வழிகாட்டியுள்ளார். இது என்றென்றைக்கும் பொருந்தக்கூடிய ஒன்று. அதனை அவரது எழுத்துக்கள் மூலமே கீழே பார்க்கலாம்.
சாதியை ஒழிப்பதற்கு அரசியல் தீர்வுதான் அடிப்படையானது என்பதை வலியுறுத்தும் சிங்காரவேலர், அத்துடன் நிற்காமல் மக்களிடையே ஒரு மெய்ஞான உணர்ச்சியை முன்னெடுத்துச் செல்ல வேண்டும் என்கிறார். மெய்ஞான உணர்ச்சி என்றால், சமூகத்தைப் பற்றியும், மனித உடலியல் மற்றும் இயற்கை சார்ந்த விஷயங்கள் குறித்தும் விழிப்புணர்ச்சியை ஏற்படுத்திட வேண்டும் என்பதோடு, குழந்தைகளிடத்தில் இத்தகைய அறிவியல் பார்வையை போதிப்பதற்கு கவனம் செலுத்த வேண்டும் என்று கூறுவதோடு சோசலிச சமூகத்தில்தான் தாழ்த்தப்பட்ட மக்களுக்கான உண்மையான விடுதலை கைகூடும் என்று வலியுறுத்தி அதனை செயலாக்கம் செய்திட வேண்டும் என்று உரைக்கிறார்.
“ஜாதி வேற்றுமையொழிய வேண்டுமானாலும், ஜாதிக் கொடுமை களால் தீண்டாமை, பொது ஸ்தாபனங்களில் நுழையாமை, ஜாதிக் கட்சி மற்றும் பல வகையான கொடுமையுள்ள கட்டுதிட்டங்களை ஒழிக்குமாறு சட்டங்கள் ஏற்படுத்த வேண்டும். இதனடுவில் பாமர மக்களுக்கு மெய்ஞானம் உண்டாகும்படிப் பல நூல்களை இந்தப் பாஷைகளில் இயற்றியும், சினிமா மூலமாகவும், ஆகாய தொனிகள் மூலமாகவும், பாமர மக்கள் வாழும் கிராமங்களில் உலக உற்பத்தி, ஜீவ உற்பத்தி, பிரபஞ்ச உற்பத்தி, வான சாஸ்திரம், பூகோள சாஸ்திரம், பூர்வ மனித சாஸ்திரம், வைத்திய நூல் முதலிய சிறந்த ஞானங்களைக் கொண்டு மூடப்பக்தி ஜாதிபக்தி, மதபக்தி ஒழியுமாறு முயற்சித்தல் வேண்டும்.”
(நாம் செய்ய வேண்டிய வேலை என்ன? ம. சிங்காரவேலர், பக்கம் 49-50, வெளியீடு : பாரதி புத்தகாலயம்)
மற்றொரு இடத்தில் சிங்காரவேலர் கூறுகிறார், இந்த ஜாதி வித்தியாசங்களையும், மத வித்தியாசங்களையும், பொருளாதார வித்தியாசங்களையும் ஒழிக்க வேண்டும் என்றால் தொழிலாளிகள் தங்களைத் தாங்களே ஆட்சி செய்துக் கொள்ளும் தொழிலாளி வர்க்கத்தின் தலைமையில் ஆட்சி அமையவேண்டும். சாதி, மத, கடவுள் நம்பிக்கைகளற்ற ஆட்சி நிலைக்கும்போதுதான் இவற்றை சமூக்திலிருந்து ஒழிப்பதற்கான முதற்படியில் காலடியெடுத்து வைக்க முடியும் என்று.
“உண்மை சுதந்திரம் பெற வேண்டுமாயின் பொது ஜன சுயராஜ்யம் நிலைக்கப் பாடுபட வேண்டும். இந்த சுயராஜ்யத்தில் பொது மக்களின் வறுமையும், தரித்திரமும் முதலில் வொழியுமாறு சமூகத் திட்டங்கள் செய்ய வேண்டும். மக்கள் கற்பனைகளும் ஜாதி வேற்றுமைகளும் இந்திய சமூக வாழ்விலிருந்து பற்றவே யொழிதல் வேண்டும்.”
என்று வலியுறுத்தி அரசியல் ரீதியாக சோசலிச சமூகத்தில்தான் இந்த ஜாதிய கொடுமைகளுக்கு முற்றுப்புள்ளி வைக்க முடியும் என்று வலியுறுத்தும் சிங்காரவேலர் இதற்காக தீர்மானமுள்ள வேலைகளை (பாசிட்டிவ் ஒர்க்) செய்ய வேண்டும்” என்று வலியுறுத்துகிறார்.
(நாம் செய்ய வேண்டிய வேலை என்ன? ம. சிங்காரவேலர், வெளியீடு : பாரதி புத்தகாலயம்)
சிங்காரவேலர் சுட்டிய வழியில் சாதி ஒழிப்பு இயக்கங்களும், கம்யூனிஸ்ட் இயக்கங்களும் களத்தில் ஓரணியாய் - வர்க்க ரீதியாக அணித்திரள்வதும், சாதியொழிப்பு போராட்டங்களை பொருளதார கோரிக்கைகளோடு ஒன்றிணைப்பதும், சுரண்டல் வேர்களை அம்பலப்படுத்துவதன் மூலமே சமூகத்தில் அரசியல்-பொருளாதார மாற்றத்தை ஏற்படுத்தி தீண்டாமைக்கு தீ வைக்க முடியும். இதற்கு, சிங்காரவேலர் சுட்டிக்காட்டிய தீர்மானமுள்ள வேலையை நோக்கியதாக நமது பயணங்கள் அமையட்டும்!
